Biała wstążka to największa Międzynarodowa Kampania na świecie skierowana do mężczyzn, mająca na celu walkę z przemocą wobec kobiet. Kampania została stworzona przez mężczyzn i zapoczątkowana w Kanadzie w 1999 r. Mężczyzna z przypiętą białą wstążką- symbolem jego osobistej deklaracji, że nigdy nie będzie sprawcą przemocy wobec kobiet i będzie reagował widząc przemoc wobec nich.
Naszym celem jest rozpoczęcie dyskusji w ramach pięciu szkoleń pt. „Przemoc w rodzinie jako zjawisko społeczne” dla pracowników Policji, Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie, kuratorów sądowych, pracowników socjalnych i asystentów rodziny, w ramach którego zostanie przekazana wiedza, jak skutecznie sobie radzić z przemocą pod względem aspektów prawnych, oddziaływania psychologicznego, a także przemocą widzianą okiem dziecka. Szkolenia odbywają się w Miejskim Ośrodku Edukacji i Profilaktyki Uzależnień w Toruniu.
W programie tegorocznej kampanii jest, akcja informacyjna, której wizualnym efektem będzie umieszczenie plakatów w 12 miejscach miasta na słupach ogłoszeniowych oraz w 37 autobusach i tramwajach.
W Toruniu kampania „Biała Wstążka” odbywa się już po raz ósmy. Co roku chętnie włącza się w nią młodzież z toruńskich szkół, ale także nauczyciele, studenci i wykładowcy uczelni wyższych, samorządowcy, instytucje, organizacje pozarządowe, firmy prywatne. Celem organizatora jest zwrócenie uwagi każdego uczestnika przestrzeni publicznej na zjawisko krzywdzenia, w wielu przypadkach przechodzącego w okrucieństwo.
Zwieńczeniem Kampanii będzie przemarsz osób zaangażowanych oraz popierających tę inicjatywę w dniu 7 grudnia 2016r. o godz. 12.30, zbiórka przy Zegarze obok EMPIK-u.
Bądź z Nami 7 grudnia 2016r. o godzinie 12:30, przy Zegarze obok EMPIKu weź udział w przemarszu w imieniu pokrzywdzonych!
Ustawa z dnia 29 lipca 2010r. o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie
Przemoc w rodzinie – „należy przez to rozumieć jednorazowe albo powtarzające się umyślne działanie lub zaniechanie naruszające prawa lub dobra osobiste członków rodziny, w szczególności naruszające te osoby na niebezpieczeństwo utraty życia, zdrowia, naruszające ich godność, nietykalność cielesną, wolność, w tym seksualną, powodujące szkody na ich zdrowiu psychicznym lub fizycznym, także wywołujące cierpienia i krzywdy moralne u osób dotkniętych przemocą”.
Przemoc według WHO
Definicja WHO, przyjęta w roku 1996 obowiązuje do dziś, określa przemoc jako „Celowe użycie siły fizycznej lub władzy, sformułowane jako groźba lub rzeczywiście użyte, skierowane przeciwko samemu sobie, innej osobie, grupie lub społeczności, które albo prowadzi do albo z którym wiąże się wysokie prawdopodobieństwo spowodowania obrażeń cielesnych, śmierci, szkód psychologicznych, wad rozwoju lub braku elementów niezbędnych do normalnego życia i zdrowia „.
Rodzaje przemocy
Przemoc fizyczna to wywieranie wpływu na proces myślowy, zachowanie lub stan fizyczny osoby pomimo braku jej przyzwolenia przy użyciu siły fizycznej.
Przemoc fizyczną stosuje się np. przy zgwałceniu albo kneblowaniu. Natomiast w przypadkach takich jak eksmisja z mieszkania, tymczasowe aresztowanie, zastosowanie kary pozbawienia wolności itp. stosuje się przymus, chociaż w razie przekroczenia przepisów określających użycie siły może dojść do aktów przemocy.
Przemoc psychiczna to wywieranie wpływu na proces myślowy, zachowanie lub stan fizyczny osoby pomimo braku jej przyzwolenia przy użyciu środków komunikacji interpersonalnej.
Typowymi środkami przemocy psychicznej są groźba, krzyczenie na kogoś, obelga, straszenie (np. użyciem przemocy fizycznej) i molestowanie psychiczne.
Przemoc ekonomiczna wiąże się celowym niszczeniem czyjejś własności, pozbawianiem środków lub stwarzaniem warunków, w których nie są zaspokajane niezbędne dla przeżycia potrzeby. Np.: niszczenie rzeczy, włamanie do zamkniętego osobistego pomieszczenia, kradzież, używanie rzeczy bez pozwolenia, zabieranie pieniędzy, przeglądanie dokumentów, korespondencji, dysponowanie czyjąś własnością, zaciąganie pożyczek „na wspólne konto”, sprzedawanie osobistych lub wspólnych rzeczy bez uzgodnienia, zmuszanie do spłacania długów.
Przemoc domowa nazwa ta stosowana jest zamiennie w odniesieniu do przemocy w rodzinie. jest zamierzonym działaniem, które wykorzystuje przewagę siły, jest skierowane jest przeciwko bliskiej osobie.(żonie, dziecku) Działanie to narusza prawa i dobra osobiste osoby bliskiej, powodując psychiczne lub fizyczne cierpienia. W literaturze przedmiotu przemoc definiowana jest głównie jako wszelkie zachowania brutalne, które prowadzą do naruszenia wolności osobistej jednostki i nieliczenia się z jej dobrem. Zwraca się przy tym uwagę na dwa podstawowe warunki, które muszą zaistnieć aby mówić o zjawisku przemocy tj. nierównowaga sił, nadużycie władzy tj. własnej przewagi fizycznej bądź społecznej w celu wymuszenia na drugim człowieku określonych zachowań.
Na co zwrócić uwagę?
Przejawy bycia ofiarą przemocy fizycznej:
widoczne i powtarzające się obrażenia ciała, których pochodzenie trudno wyjaśnić tj. siniaki, ślady uderzeń, ślady po ugryzieniu, złamania kości, ślady oparzeń np. papierosowych, opuchlizny, dziecko niechętnie przebiera się przed lekcją WF, boi się dotyku drugiego człowieka (kuli się, unika kontaktu), boi się rodzica lub opiekuna, nie chce wracać do domu, ubiera się niestosowanie do pogody (nadmiernie zakrywający strój), nie potrafi podać spójnych wyjaśnień dot. widocznych obrażeń
Przejawy bycia ofiarą przemocy psychicznej:
zachowanie dziecka/nastolatka nieadekwatne do wieku (zbyt dorosłe lub zbyt infantylne), zaburzenia jedzenia (niedojadanie, nadmierne objadanie się, wymioty), zaburzenia mowy (wynikające z napięcia nerwowego, nie ma podstaw na poziomie aparatu mowy), dolegliwości psychosomatyczne (bóle brzucha, głowy, mdłości), tiki nerwowe, brak poczucia pewności siebie, wycofanie, depresja, moczenie się, samookaleczanie, zachowania destrukcyjne, nadmierne podporządkowanie się dorosłym, silny lęk przed porażką, skłonność do fobii
Przejawy bycia ofiarą przemocy seksualnej:
dziwne lub niezwykłe dla jego wieku zachowania seksualne, wycofane, depresyjne, zachowuje się infantylnie, ma trudności w relacjach z rówieśnikami, odmawia przebierania się w towarzystwie innych, nadużywa alkoholu lub narkotyków, następuje nagłe pogorszenie w nauce, ma trudności z chodzeniem i siadaniem, doświadcza bólu intymnych części ciała, ucieka z domu, chwali się nagłym przypływem gotówki lub prezentów
Pomoc osobie doznającej przemocy w rodzinie
Ustawa z dnia 10 czerwca 2010 r. o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie (Dz.U. 2010 nr 125 poz. 842) określa zadania w zakresie przeciwdziałania przemocy w rodzinie, zasady postępowania wobec osób dotkniętych przemocą w rodzinie oraz osób stosujących przemoc w rodzinie.
Link do ustawy poniżej
Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 22 października 2010r.
Osobie dotkniętej przemocą w rodzinie udziela się bezpłatnej pomocy, w szczególności w formie poradnictwa medycznego, psychologicznego, prawnego, socjalnego, zawodowego i rodzinnego, a także interwencji kryzysowej, ochrony przed dalszym krzywdzeniem, zapewnienia bezpiecznego schronienia w specjalistycznym ośrodku wsparcia dla ofiar przemocy w rodzinie, badania lekarskiego oraz zapewnienia, w określonych przypadkach, osobie dotkniętej przemocą w rodzinie, pomocy w uzyskaniu mieszkania.
Podejmowanie interwencji w środowisku wobec rodziny dotkniętej przemocą odbywa się w oparciu o procedurę „Niebieskie Karty” i nie wymaga zgody osoby dotkniętej przemocą w rodzinie.
Uregulowania dotyczące przemocy w rodzinie zawarte w Kodeksie Karnym.
W świetle polskiego prawa karnego przemoc w rodzinie stanowi przestępstwo zagrożone karą pozbawienia wolności o czym mówi art.207:
§1. Kto znęca się fizycznie lub psychicznie nad osobą najbliższą lub nad inną osobą pozostającą w stałym lub przemijającym stosunku zależności od sprawcy albo nad małoletnim lub osobą nieporadną ze względu na jej stan psychiczny lub fizyczny, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§2. Jeżeli czyn określony w § 1 połączony jest ze stosowaniem szczególnego okrucieństwa, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
§3. Jeżeli następstwem czynu określonego w § 1 lub 2 jest targnięcie się pokrzywdzonego na własne życie, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 12.